ஏன் மனதே தொலைந்தாய்

மாமரத்தில் துங்கும்கனி மஞ்சள் வெயில் மாலையிருள் மல்லிகையைத் தொட்ட தென்றல் மாறிவிடாதோ கா மலர்ந்த பூவைவிட்டுக் காற்றினித்த கனியணைந்து காணும் மணம்காட்டிடையே காவிவராதோ தேமதுரக் கூட்டில்நிறை தேன் வழிந்தே ஊற்றுதெனத் திங்கள் ஒளி காட்டுங் கவி தேனழையாதோ பூமதுவைத் தேடு தும்பி புன்னகைக்கும் பூவைவிட்டு போம்பழத்தி னூடுதுளை போடுதலேனோ நானழுதும் நடைபழக நாடு ஒருதேசமில்லை நாலனிலமே காடுஎனில் நலிந்திடும் தூக்கம் கூனெழுமோர் விழி புருவங் கொண்டு கணை எய்பவளை கொல்ல வருஞ்சேதி கண்டு கூடுது ஏக்கம் கோனெழுந்து நடைபயிலக் கோடிஉயிர் போகுமெனில் கொள்ளுவதென் நீதிதனும் கொண்டதோ தூக்கம் வானெழுந்த மேகமென வாழ்வில்பெருஞ் சுதந்திரத்தை வந்துவிதி மாற்றும்வரை வார்த்தையில் தேக்கம் பாவெழுதிப் பாடும்வரி பாரில் ஒருமாற்றமில்லை பாவம் வளர்ந் தோங்க மனம் பட்டது தாக்கம் தீவிழியில் தோன்றும் வகை தினகரனினொளி குறைந்து தேகமதை தீய்க்கும் சுடர் தெரியுது ஏற்றம் ஓவெளியில் கால்நடந்து உற்றவழி காணும்வரை உள்ளமதில் தேன்கனிந்து ஊற்றிடும் வாழ்வும் மாவிலங்கு தானொடிந்து மங்கைமனம் தான்குளிர்ந்து மானமுடன் வாழும்வரை மறைநிலா மேகம்