கவிதை என் மூச்சு

தமிழ் அன்னை மடிமீது தவழ்கின்றவன் 
தமிழ் என்னும் மதுவுண்டு மகிழ்கின்றவன்
அமிழ்தென்னும் சுவை கண்டு திளைக்கின்றவன் 
அழும்போதும் இசைசந்தம் குரல்கொண்டவன்
குமிழ்வண்ண ஒளிவானில் கதிர் போலுமே
குறைவற்ற வகை வாழ்வில் அருள்கொண்டவன்
சிமிழ் கொண்ட கலைவண்ணம் வரை ஓவியன்
சிலை யாக்கும் சிற்பிகை உளி போன்றவன்

மகிழ்வென்ப துளம் கொள்ளக் கவிவந்ததா
மனம் கண்ட கவியாலே மகிழ்வானதா
அகில் கொண்ட தீயாலே மணம் வந்ததா
அதுவந்த பொழுதோடு கவிவந்ததா
துகில் சூழும் இளமேனி தமிழ் என்பதா
துள்ளும் நல்லிசை சந்தம் கவிகொண்டதா
முகில் வானம் என நெஞ்சம் விரிகின்றதா
முகிழ்கின்ற கவிதான் என்மூச்சானதா

நலங் கொண்டு மனமிங்கு பூக்கின்றது
நகர் காற்றில் இழைந்தின்பம் தருகின்றது
இலங்கும் அக் கதிர் வந்து பயிர் மீதிலும்
இலை கொண்ட தரு வாழ்வை வளமாக்குவான்
வலமென்றும் மிடமென்றும் வழிகண்டவன்
வரும் பாதை ஒளிதந்து இனங்காட்டுவான்
குலம் வாழக் கொடிமீது குணம் தந்துமே
குறும் வாழ்வில் மூச்சாக உயிர்காப்பவன்

கவிதை யென் உயிர்மூச்சுக் காற்றானது
கலைவாச மதுகொண்டு திகழ்கின்றது
புவிமீது வருகின்ற உயிர்கொள்பவன்
புரிகின்ற செயலுக்கு தடைசெய்தனள்
அவிழும் மென்முகை போலுமருள் கொண்டவள்
அகம்மீது பெரும்சக்தி அளித்தாளவள்
குவிகின்ற வான்கீழே குடிகொண்ட என்
குறு மூச்சை கவிதைக்குள் இழைத்தாளவள்