மோகனம் இசைப்போம்

மலர்களிலே வண்டுவரும் மகிழ்ந்து கொண்டாடும்
மதுவருந்தும் மறுகணமே மறந்ததை ஓடும்
புலருமுன்னே பெருமரத்தில் பறவைகள் காணும்
பொழுது வெயில் பிறந்துவிட்டால் பறந்திடும் வானம்
நிலமதிலே மழைவிழுந்து நீர்நிலை தோன்றும்
நீர் நினைந்து மறுபடியும் நீலவிண்சேரும்
இலது மனம் எவரும் அன்னை இருத்திய மடியும்
எண்ணிஉள்ளம் ஏக்கமுற்றே இருவிழி சோரும்

எடுத்த அடி நிலத்தில் வைக்க உருளுது உலகம்
ஏற்றமுடன் நடைபயில இயற்கையும் மாற்றும்
நடுக் கரும்பி லிருந்தும் அடி கடித்திடச் சுவைபோல்
நானிலத்தில் வாழ்வின்முறை நன்கறிந்தாலும்
கொடுக்கும் கணம் கோபமென்றால் கொள்தடுமாற்றம்
கூடை தனைத் தலையிருத்திக் கூட்டிடும் பாரம்
விடுத்து மனம் அமைதிகொண்டால் விண்வளைவாகும்
வெளியின் அப்பால் தலைகுனிந்து வான்நிலம் கொஞ்சும்

செழுமைநெஞ்சம் சிறிதும் அன்பை சிதைப்பதுமில்லை
சிரிக்கும்முல்லை நறுமணத்தை சேர்த்திடுமுண்மை
பழுத்த பழம் பலர் வயிற்றில் பசியெழச் செய்யும்
பறிக்கவில்லை யாயின் மண்ணில் பயனற்றுப்போகும்
இழுத்ததென்ன இயற்கைகொண்ட உலகெனும்காந்தம்
இருத்தியவள் உரிமைகொண்டாள் இது எங்கள் வாழ்வும்
முழுதும் மனம் வெறுப்பதுண்டோ முயன்றிடும் வாழ்வில்
மோகனமே இசைத்திடுவோம் விடியட்டும் காலம்