காலம் வராதோ?

பொட்டுவைத்தாள் தீஎழவும்  

.  புன்னகைத்தே சுட்டுவிடப்

பட்டெரியும் வீறுடனோர் 

.   பாங்கு மமைத்தாள்

ஒட்டவைத்தாள் ஓருயிரை 

.  உள்மனதில் அன்பை இட்டாள்

கட்டி வைத்தால் காலிரண்டை

.  காதல் என்றிட்டாள் 

.  

தொட்டுவிட்டால் தோலுணர்வில் 

.   சொர்க்கம் என்றே இன்பமிட்டாள்

தோளில் ஒரு மாலை யானை 

.   போடவும் வைத்தாள்

கட்டில் அர சேறவைத்தாள் 

.  கற்பனையில்  மோகமிட்டே 

காற்றுடனே பார்த்திருக்கக் 

.  கரைந்திடச் செய்தாள்

மொட்டு இதழை கட்டவிழ்த்தாள் 

.  முன்மதுவை இட்டுவைத்தாள்

மெட்டிசைக்கும் வண்டினத்தை 

. தொட்டுண்ண விட்டாள்

திட்டமிட்டாள் தேடி வந்தே 

.  தேவைஎனும் போதினிலே

தட்டுமிட்டாள் தட்டில்பணி 

.  தக்கது மிட்டாள்

மட்டுமட்டாய் வாழ்வினிலே 

.  மாறி அந்தம் ஆகையிலே

கொட்டிவைத்தாள் சக்தி எனும்

.  கொள்கையைக் கூட்டி

விட்டமதைக் கூடச் செய்தாள்  

.  விரிவானின் எல்லையின்றி

வட்டமென வான் வளையும் 

.  அற்புதம் செய்தாள்

கெட்டுவிடச் செய்வதென்ன 

  கீழ்குடிகள் காவல்கொள்வோம்

கட்டவிழ்த்துக் கண்துலங்கச் 

,    காணவை என்றால்

முட்டவிழி மலர வைத்தாள் 

..   முன்னிருந்து ஆக்குவித்தாள்

மூவுலகும் தோற்றமெழக் 

    முன்னி றுத்தினாள்

வட்டமெனச் சுற்றுமந்த 

.   வான்வெளியின்கோளங்களை

விட்ட வழிசென்றெழிலைக் 

  .  விழி கொள்ளுவேனோ

அட்ட திக்கும் சென்றவளின் 

.     ஆற்றலுடன் நானிணைந்து

ஆன இருள் தான் விரட்டும் 

.    காலம் வராதோ